“Do you know that you look like Superman? For real?” Ik kijk hem lachend aan. Hoog boven mij een vriendelijke lach. “Yes, they’ve told me before.” “And you look like Lois Lane by the way. Did you know that?” De vriendelijke lach wordt een bulderlach. Hard, diep, gemeend. Zoals niet veel mensen kunnen lachen.

Een vriendschap is geboren. Twee-meter-vijf. Handen als kolenschoppen. Voor de grap trek ik wel eens zijn schoenen aan over die van mij. Maak samen met mijn nicht grapjes over zijn echte naam, Nathaniel. Hij vertelt dat hij niet zo veel kan met de coach, wil het graag goed doen maar wordt doodnerveus van het feit dat hij 20 x achter elkaar zijn naam hoort in de sporthal. En nooit met enig enthousiastme, enkel roepen als het fout gaat. Dat de coach drie koppen kleiner is maakt niets uit. Hij is gelukkig niet de enige die veel ontzag heeft voor deze coach, die met militaire precisie zijn mannen naar het kampioenschap wil loodsen. “Sometimes I hear him yelling my name in my sleep. Over and over again.”

Onverwacht snel moet hij afscheid nemen van het team. Ik krijg als aandenken zijn poster van Superman. Wanneer ik er naar kijk hoor ik zijn bulderlach weer op de achtergrond.

Vandaag dan ineens het bericht dat hij is neergeschoten. Dood. Ongeloof. Superman is niet meer.