“Pedo’s stalken meisje (13) tot op het schoolplein.” Dat was de titel van het krantenartikel dat mij 1. misselijk maakte, en 2. eindelijk over deed gaan tot actie. Mijn kinderen gingen offline. Hun foto’s dan. En wel meteen.

7 redenen waarom de foto’s van mijn kinderen niet meer online staan:

1. Het krantenartikel over een rechtszaak waarbij een 13-jarig Nederlands meisje per ongeluk het lustobject werd in het wereldwijde (!), misselijkmakende, pedofielennetwerk heeft mijn ogen meer dan geopend. Onschuldige bikinifoto’s werden door een onbekende digitaal bewerkt en geplaatst op de meest gore sites. Het arme kind werd (wordt) zo erg lastig gevallen dat ze geen normaal leven meer kan leiden. Volwassen mannen fietsen langs haar school (en maken een foto als bewijs) om haar te zien, en noemen zichzelf volgeling van de scholiere. Ik werd misselijk, en ik word weer misselijk, als ik daar alleen al aan denk in combinatie met mijn eigen kinderen.

Het was een beste klus, om al die foto’s die ik in de afgelopen jaren vol trots online had geplaatst van het net af te krijgen. Hoe meer foto’s ik terugvond en verwijderde, hoe onlogischer ik het vond dat ik dat allemaal met de hele wereld had gedeeld. Het is vreselijk naïef, maar ik realiseerde me ineens hoeveel mensen zomaar de foto’s van mijn kinderen onder ogen hadden gekregen. Heel eng, als je er goed bij nadenkt. En heel erg onprettig. Aan de andere kant voelde het ook onwennig. Gek genoeg. Niet meer vol trots een mooie foto plaatsen van de kinderen waar je zo gek op bent. Niet van hun eerst zwemdiploma, hun eerste schooldag of van de gekke bekken wanneer je samen met ze naar de bioscoop bent geweest. Allemaal niet. Het voelde bijna, ja lach maar, als een verraad. Alsof het leek dat ik niet meer trots op ze was. Want: picture or it didn’t happen!

2. Herinneringen horen in je hoofd, niet in je telefoon. Hoe vaak heb ik de afgelopen jaren écht naar een toneelstuk van school gekeken? En zag ik écht het plezier op hun gezicht als de kinderen een cadeautje voor hun verjaardag open maakten. Ik zag het enkel door de lens van mijn camera. Terwijl ik had kunnen genieten van wat mijn kinderen du momènt aan het doen waren, was ik alleen maar bezig met het vast te leggen. Voor later. Of voor… Facebook, Twitter en Instagram.

3. Optreden doe je voor publiek. Publiek dat kijkt. Rechtstreeks. En niet door een telefoonscherm. Draai punt 2 eens om: de generatie kinderen van nu zijn het niet anders gewend dan dat ze bij elk optreden / bij elk afscheid omdat ze op kamp gaan / bij elke (zwem)diploma-uitreiking buigen / zwaaien / trots kijken richting de mobiele telefoon. Niet naar jou als ouder, nee, naar je telefoon. Ga even terug naar je eigen kindertijd. Doe maar de eindmusical van de basisschool. En stel je dan even voor dat alle ouders, op misschien drie na, hun telefoon naar het podium hebben gericht als je een diepe buiging maakt omdat het is afgelopen. Er wordt wat gejoeld, er wordt wat halfslachtig geklapt (want teveel beweging kan niet, dan worden de 200 foto’s die worden gemaakt onscherp) en direct daarna zitten het hele publiek voorovergebogen over hun telefoon om het direct op Facebook te kunnen posten. Terwijl jij daar nog een beetje staat te zwaaien, en staat te buigen. Bizar eigenlijk, toch?

4. Ongemerkt zet je vaak niet alleen je eigen kinderen online, maar ook andere kinderen. Andere kinderen, van andere ouders, die daar helemaal niet om gevraagd hebben. Die het misschien wel helemaal niet weten. En ook de foto’s van die kinderen geef je gratis weg aan iedereen die er wat mee zou willen doen. Niet zo netjes, toch?

5. Je houdt opeens tijd over om iets samen te doen. Écht samen. Denk je dat dat wel mee valt? Ik kan inmiddels uit ervaring zeggen dat het zo is. Stop met al die stomme foto’s maken en posten, en je hebt tijd over om samen een legokasteel te bouwen. Of om twister te spelen. Of om een kunstje te oefenen. En als je dan zo’n kunstje samen hebt geoefend, kun je er ook nog van genieten omdat je niet op zoek hoeft naar iemand die daar direct een foto van moet maken. Of 10 foto’s zodat je kunt kiezen welke de leukste is voor Facebook. Herken je jezelf hier misschien in: “Toe, lach nou even. Lach nou even. Toe nou. Nee, we gaan zo verder, eerst even deze foto maken en posten…. Wat zeg je liefje? Even wachten hoor, mama moet deze foto even bewerken en online zetten. Ja, zo, even wachten nou….” Ja? Beeld je dan in wat je hoopt dat je kinderen later over je zeggen. Als dat is: “Mama / Papa? Die was altijd met haar / zijn telefoon bezig”, dan moet je vooral zo doorgaan. Maar als je liever anders wil worden herinnerd dan raad ik aan om hier over na te denken.

6. Doordat ik de hele dag bezig was met het maken van leuke foto’s van mijn kinderen om online te posten, had zowel mijn computer als mijn telefoon bijna geen beschikbaar geheugen meer. Even een rekensommetje: 18 jaar x 1 foto per kind, per dag = voor 2 kinderen 13.140 foto’s. 13.140 foto’s. En stel dat je per kind gemiddeld 4 fotootjes per week online zet (op Facebook, Twitter of waar dan ook) dan staan er op hun 18de verjaardag 3.744 foto’s online. 3.744 foto’s. Per kind. Online. Voor iedereen zichtbaar. Hoe vaak zet jij een fotootje online op dit moment?

7. “Hé groenteboer, wil je de ze-zitten-zo-gezellig-in-bad-foto’s van de kinderen zien? En jij buurman? En jij collega? En hé, oud-klasgenoot van de kleuterklas, wil jij ze zien? Kom je in ons fotoboek kijken?” Gek toch, als je dat zou doen. Als je de hele dag met je fotoboek onder je arm rond zou rennen om de foto’s waarop je kinderen zo leuk, lief, bloot in bad zitten te “delen”. En te hopen dat zoveel mogelijk mensen zeggen: “Leuk! euhm, like!” Want dat doe je (nee, jij vast niet, maar al die andere mensen wel) online. Best gek.

Maar wat dan wel?
Natuurlijk maak ik nog steeds foto’s van de kinderen. Maar niet meer zoveel als eerder. De drang om te willen “delen” is na een paar weken weggeëbd, en daardoor is ook de drang om foto’s te maken naar de achtergrond verdwenen. De foto’s die ik nu maak gaan in een online-samengesteld-maar-offline-gedrukt fotoboek. Als je bij ons thuis komt mag je er in spieken. En dan vertel ik de verhalen er vol trots bij. Want én ik heb het eindelijk weer eens bewust meegemaakt, én jij hebt ze nog niet gezien want ze stonden niet op Facebook. Er zullen nog steeds online foto’s te vinden zijn van mijn kinderen. Voor veel dingen op internet geldt helaas: eens erop, altijd erop. Maar ze zijn in ieder geval een stuk minder simpel te vinden en aan hun naam te linken. En voor opa en oma die nu hun dagelijkse portie kleinkind op Facebook moeten missen? Daarvoor heb ik een mooie koffiemok laten bedrukken. Mét foto’s van de kleinkinderen.

Nog niet overtuigd? Lees dan alsjeblieft het artikel “Pedo’s stalken meisje (13) tot op het schoolplein.” Wie de gevaren kent kan zich er beter tegen wapenen, zullen we maar zeggen.

Om de foto’s te verwijderen heb ik mijn Facebookaccount opgeheven. Na 2 weken moeten dan, als Facebook doet wat het zegt, je foto’s van de server verdwenen zijn. Na die periode heb ik een nieuw account aangemaakt. De foto’s zijn dan in iedergeval uit Google verdwenen als je je eigen naam of de naam van je kinderen googlet. Was meteen een mooie opfrissing van mijn Facebookvriendenlijst (nb. moeder, als je dit leest; ik heb je weer uitgenodigd als vriend, maar je hebt me nog niet toegevoegd. Niet bewust, hoop ik!?). Daarnaast heb ik ook alle foto’s van de kinderen op Twitter verwijderd. Eén voor één. Uit ruim 18.000 berichten. Daar was ik even zoet mee. En verder? Laat vrienden en familie weten dat er een online-foto-verbod heerst wbt. je kinderen. Ze zullen er even aan moeten wennen, maar ook dat komt vanzelf goed.