Al zolang ik me kan herinneren heeft mijn moeder het motto: “Als het kan, dan zeg ik ja.” Ze is een trouwe bezoeker van menig optreden van vrienden, familie of (oud)collega’s. Net als ik heeft ze weinig vaste afspraken in haar agenda staan. Omdat het leuk is om samen ergens heen te gaan, en omdat naast mijn werkrooster ook mijn agenda vrij flexibel in te delen is, weet ze dat ze me altijd kan vragen om mee te gaan. Want, zoals ze mij dat heeft voor gedaan, zeg ik ook graag “ja” als het kan. Andersom trouwens ook, als ik ergens heen ga vraag ik graag mijn moeder mee.

Nou moet je weten dat we vaak nét niet goed meekrijgen waar we ja op zeggen. En, misschien ook niet altijd handig, we zijn vaak nét niet op tijd of we hebben de route nét niet helemaal goed uitgezocht. Dat brengt ons in bijzondere situaties, waarbij we achteraf altijd blij zijn dat we zijn gegaan:

Zo kwamen we eens via de artiesteningang binnen bij een optreden van het wereldkoor van een vriendin van mijn moeder, omdat we de tomtom verkeerde hadden ingesteld. Moesten we over de catwalk (achter een van de modellen aan!) bij een modeshow omdat we de tijd verkeerd hadden opgeschreven, de show al begonnen was en er alléén aan het einde van de catwalk nog wat stoeltjes over waren. Bleek mijn zusje mee te doen aan de finale van de voorleeswedstrijd (“Mam, ik moet vanmiddag volgens mij even ergens voorlezen. Zullen we daar heen gaan?”) waar ook Carry Slee aanwezig was. Vloog ik in mijn eentje op 17-jarige leeftijd van Londen naar Bordeaux (“Mijn vliegtuig vertrekt over een uurtje mam!””Vliegtuig. In je eentje. Wie haalt je daar dan op??” “Weet ik ook niet hoor mam, iemand met een bordje met mijn naam er op komt me ophalen.”) terwijl we allebei dachten dat ik met een groepje andere tieners met de boot naar noordelijker gelegen Frankrijk zou gaan om dáár te werken op een camping. En belandden we samen via een andere artiesteningang in de kleedkamer van één van mama’s heldinnen van vroeger bij de musical Blood Brothers, wederom in Londen, om oude foto’s te laten zien. (Hé mam, zullen we anders even bij de artiesteningang gaan zitten?” “Euhm, okay!”)

En zo kwam het ook dat we gisteren samen op de Grote Markt een yogales aan het volgen waren. Wat we overigens allebei nog nooit hadden gedaan. Uiteraard was ook dit weer op de klassieke manier gegaan. “Kom je ook Kimm?” vroeg de yogajuf die ooit een collega was geweest me via Facebook. En aangezien mijn agenda leeg was kwam ik. Toevallig fietste ik precies langs het huis van mijn ouders toen ze thuis kwamen. “Ga je mee mam? Please?” vroeg ik aan mijn moeder. En na wat kortstondig gemopper (ik heb dat nog nooit gedaan, straks ben ik de enige 55+ er die mee doet, moet dat nou allemaal) ging ze overstag en renden we met een yogamatje onder onze arm het huis uit. Iet wat laat, natuurlijk. De yogales was al begonnen. Wat schuchter om ons heen kijkend schoven we heel onopvallend naar de groep fanatieke yogadeelnemers. We rolden snel ons matje uit, schopten onze schoenen aan de kant en stonden even later op handen en voeten met onze sittingbones in de lucht midden op de Grote Markt.

Het was heerlijk.