Gestommeld op de gang. Vier uur ’s nachts. Uit gewoonte zit ik meteen rechtop in bed. Moet Vinnie plassen? Kan Lyla niet slapen? Net voordat ik uit bed stap om te gaan kijken herinner ik me een quote die laatst in de krant stond: “Steeds meer ouders zetten zelf het laatst blokje op de blokkentoren om te zorgen dat de toren niet omvalt.” Lees verder Dat laatste blokje van de toren
Als ik Vinnie uit school haal dan heeft hij altijd veel te vertellen. Voorop de fiets heeft hij het hoogste woord. Terwijl zijn zus achterop rustig om zich heen tuurt zwaait Vinnie al zijn schoolvriendjes en vriendinnetjes uit. “Doeg Keani! Hé Alex, tot morgen! Julian! JU-LI-AAAAN, tot morgen Julian! Doei Josua, ik kom gauw weer met je spelen!” Al zwaaiend en wuivend fietsen we het schoolplein af. “Weet je mama, jij dacht dat dat de mama van Keani was hè? Maar het was haar oma. Die heb ik wel vaker gezien. Ik ken haar oma wel. Keani’s om heeft krullend … Lees verder Praatjesmaker op de fiets
Vroeger was ik vaak moe. Dan lag ik als 16 jarige een beetje voor pampus op de bank, en dan voelde ik me toch een potje moe. Als ik daar nu aan terug denk dan lach ik me dood. Want hoe kon ik in de vredesnaam moe zijn op die leeftijd. Van wat? Van die paar uurtjes die ik naar school ging op een dag? Of van mijn bijbaantje? Of misschien van het uitgaan? Nu, zo’n 12 jaar later, weet ik pas wat moe zijn is. Het opzetten en afsluiten van een eigen zaak, twee kindjes en een huishouden runnen, … Lees verder De overtreffende trap van moe is moeder
